Op weg naar Paraiso

Maandag 2 maart

Om 7 uur wakker en ik luister: geen gekletter op het dak! Hoopvol schuif k de gordijnen open; Droog, Zon met wolkje!
Kijk daar kunnen we wat mee. We douchen , ontbijten en checken uit, Jammer, ik hecht aan een hotelkamer.
Tenminste, aan sommige. En dit is er zo een. Boetiekhotel Indalo. Kleinschalig. Het is allemaal niet luxe ofzo,
maar gewoon heel prettig. 8 kamers. Ruime kamers. Echt ruim.
Slim ingedeeld. Geen losse stoelen, bureautjes etc etc. Betonnen vloeren. Modern en functioneel. En hele lieve jongelui die
daar werken. En prima prijs kwaliteit. Ook fijn.

We rijden twee blokken verder, naar hotel Pura Vida in Puerto Viejo. Op aanraden van Marcos van Indalo hebben
we daar twee extra nachtjes geboekt.
We gooien onze koffers af en rijden door naar Cahuita. Daar is de noordelijke ingang van Parc Nacional de Cahuita.
Volgens de boekjes die ik veelvuldig heb geraadpleegd voor deze reis is dit een absolute aanrader.
Voor de ingang staat een jongeman, en we vragen of hij kan gidsen. Dat kan hij. Dus met hem gaan we het park in.
Voor de beeldvorming: PNC is een regenwoud van ca 16 km lang, langs, zelfs tot op, het strand. Het is vandaag een aangenaam
temperatuurtje voor zo,n wandeling. Met een windje vanuit de zee, goed uit te houden .
Ik verwacht Toekans, Papegaaien, luiaards, doodshoofdapies, brulapies, krokodillen, slangen en leguanen en rode en gifgroene
kikkers te gaan zien. Helaas, heel hoog in de boom hing een luiaard. Met de verrekijker konden we inderdaad bevestigen dat dat een
luiaard was....en hoog in de bomen hebben we wat aapjes zien spelen. Super leuk natuurlijk. En op een boom zag de gids een gele slang.
Nou..slangetje...maar toch. Best stoer ! Na 2 kilometer lopen konden we niet verder. de zee had een gat geslagen en we hadden geen trek
om door het water naar de overkant te waden... We vonden het wel genoeg. De gids was ook niet echt een lampie....
Na wat gedronken te hebben lopen we door Cahuita.
Ook dit is een rastafari dorpje. Jan en ik vinden het echter niet zo leuk als Puerto Viejo. Hier heb je echt het idee dat de
mensen die er lopen stoned en/of dronken zijn. We wandelen het dorpje rond. Net als overal in dit gedeelte: kleine gekleurde huisjes,
vaak met een golfplaten dak. Bij sommigen is het allemaal keurig aan kant, bij anderen een uitdragerij.
We komen een grote truck tegen, met daarop: Martin goes round the world. Ik had met Martin graag een biertje gedronken:
wat super toch he..? Gewoon je truck ombouwen tot huis, en gaan met de banaan!
Nou ja..wij gaan maar met onze Daihatsu Bego 4wd terug richting PV. We willen onze schoenen uit. WARM!!!!! en onze slippers aan.

Zo gezegd zo gedaan. Badkleding in de tas, slippers aan. Eerst lunchen. Overal staat hetzelfde op de kaart. Bijzonder is het niet.
We hadden veel verse vis hier verwacht. Maar het aanbod houdt niet over. Nu we het er toch over hebben: we verbazen ons over
het feit dat we geen boten op zee zien. Geen kleine vissersboten, geen containerboten, geen cruiseschepen. Helemaal niets!
Die vis moet wel gevangen worden, dus wij vragen ons af waar het vandaan komt dan.
Na de lunch, rijden we richting Manzanillo. Op weg van PV naar Manzanillo (ca 15 kilometer) zijn veel verschillende strandjes en baaien.
Dit keer kiezen we voor Punta Uva. Een mooi maanvomige kleine baai. Op het strand zit onder een rieten afdak een Indiaans stel.
Zij verkopen biertjes en cola uit de koelbox, vers fruit dat ze ter plekke schillen, gebakken kip en banaan vanaf de bbq. Helemaal leuk.
Zonsondergang maken we aan deze kant van CR niet mee, maar we blijven tot het schemert.
Even lekker chillen op bed in onze hotel kamer en lekker douchen.
Dan op zoek naar een een leuk restaurant. Het is tenslotte onze trouwdag, dus we willen een beetje bijzonder doen. Nou, dat kun je wel
willen maar gaat niet gebeuren. Er zijn gewoon geen echt goede restaurants hier. Jammer, maar helaas. We nemen maar een paar
lekker cocktails...want die hebben ze hier natuurlijk wel in overvloed!!

Dinsdag 3 maart
Wat een kl*te nacht! We hebben beiden bijna geen oog dicht gedaan. Het matras was te zacht en als Jan bewoog vloog ik de lucht
in en andersom ook natuurlijk. En kraken....ook dat nog!
Nou ja, het is niet anders en we hebben besloten nog een keer terug te gaan naar PNC omdat we vonden dat we gisteren te weinig hebben gezien.
Vandaag is het strak blauwe lucht en warm dus. We nemen nu de midden ingang . We lopen ca 3 kilometer naar het koraal rif en vinden het dan wel
weer genoeg. We moeten tenslotte het eind ook nog terug. In de hitte van vandaag is dan 6 km voor ons wel genoeg.
Onderweg zijn we wasbeertje, neus beertje en apies tegengekomen. Weer geen toekan en weer geen luiaard HOY HOY.
Die luiaard gaat toch niet de leeuw van Afrika worden, mogen we hopen???

Terug in het hotel willen we even een half uurtje bijkomen. In een hangmat, leek ons wel een leuk idee. Er zijn twee hangmatten.
Waarvan de twee uiteinden vastgemaakt zijn aan 1 haak. Je voelt het waarschijnlijk al?
Jan ligt al, ik trek mijn benen net in de hangmat en KLAP!!! daar liggen we allebei op de grond!! OMG..wat confronterend!
Stoppen met roken, kilos aankomen , en dat de haak van de hangmat het dan begeeft!!! I toch verschrikkelijk? Je zou bijna een sigaret
opsteken! Maar even serieus..nader onderzoek leverde op dat de haak ECHT al aan het ende van zijn latijn was. Metaalmoeheid.
als het ons niet was gebeurt dan het stel dat er later in zou gaan liggen. Maar toch.....!! We hebben natuurlijk wel vreselijk gelachen!
Oké, nog een middagje naar het strand. Playa Cocles wordt het. De golven zijn gigantisch! Wat een geweld. In de zee moet je echt|uitkijken.
De stroom trekt je zo weer terug de zee in.
Op het strand staat een rasta meisje met een massagetafel. Nadat ik even heb aangekeken hoe ze te werk ging, besloot
ik ook lekker mjn rug los te laten maken. Heerlijk! Super goede massage voor 10 dollartjes.
Op de weg terug komen we langs een kleine soda langs de kant van de weg. Een soda is een soort mini restaurant je. Vaak kook
de mamma. Deze soda was van een italiaan, getrouwd met een tica (cr-vrouw). Een geweldig druk mannetje, maar hij schonk
wel de aller lekkerste koffie tot nu toe. Dat liet hij weten ook: "espresso and cappuccino are an ITALIAN invention..NOT American!! " .

Woensdag 4 maart
Vandaag gaan we terug richting San José. Iets daaronder is de Orisy Vallei en er zijn 2 vulkanen. Het schijnt er erg mooi te zijn.
Het is zo n 200 kilometer, dus daar gaan we ca 4,5 uur over doen,
We hebben vreselijk slecht geslapen. Again. Ondanks dat we, heel romantisch, in 2 verschillende bedden zijn gaan liggen.
We ontbijten nog even in Pura Vida . Aangeboden door de eigenaar, omdat we uit de hangmat zijn geflikkert.
Om 09.00 zijn we op weg. De route gaat eerst een stuk over de zelfde weg als dat we heen zijn gekomen. We rijden even door
de havenstad Limon, maar stoppen er niet. Het is een erg ongezellige plek. We rijden weer langs de chiquita en de delmonte
plantages.
Voor een kop koffie stippen wij bij een soda , bij een riviertje. Geen kip te bekennen verder. Maar wel een leuk plekje.
Als we op een gegeven moment weer richting binnenland rijden wordt het erg bergachtig. De Bego moet hard werken.
Het is er prachtig! Een beetje a la Frankrijk, maar dan niet met wijngaarden maar met suikerriet, bananen en ander dingen.
De weg gaat soms steil omhoog. De bewolking blijft hangen boven de bergen. Waar wij rijden is wel de zon. Raar en dreigend gezicht.
Onderweg stoppen we bij een leuk restaurant. Een soort museum over de spoorweg in CR. Leuke plek, lekker eten, mooi uitzicht en leuke bediening.
Dan is het al gauw goed.
Om een uur of 3 komen we in Paraiso aan. Hier moet ergens ons hotel zitten dat we van te voren alvast hadden geboekt.
CR kent echter geen straatnamen. Het gaat er zo: Waar woon je? 200 meter na het benzine station naar links en dan bij de 4 de boom naar rechts, Dan
het 5 huis aan je linker kant..
We kunnen het hotel dus ook niet zo snel vinden. Uiteindelijk zijn we toch netjes aangekomen,
Een leuk , vrij nieuw hotel met een pracht van een uitzicht.
Bij helder weer zien we vulkaan Irazu en Vulkaan Turrialba.
Het is wel een stuk koeler hier. We zitten op 1100 meter.
Morgen gaan we de Irazu bezoeken en die is meer dan 3000- meter hoog. Paar laagjes kleding aan dus!

Tot het volgende verslag dus maar weer!

Esther en Jan