De eerste 4 dagen

Puerto Viejo De Talamanca , 1 maart 07.15 uur 2015

Het gaat steeds beter met de jetlag. Elke nacht een uurtje langer slapen. Vanochtend om 07.00 wakker! Jippie! Jan is er al door heen, die slaapt nog lekker. Het regent pijpenstelen. Niet een tropisch buitje, maar gewoon echt regen! recht naar beneden, kletterend op het dak van ons onderkomen. Een enorme herrie in ieder geval. Tijd genoeg voor een update over de eerste 4 dagen.

Beginnend bij het begin: San Jose. 25 februari:

Na een prima verlopen vlucht (met dank weer aan de pammetjes) in San Jose aangekomen. Ons hotel ligt op ca 30 a 45 minuten lopen van het centrum. Na wat orientatie-opstart-probleempjes wandelen we de eerste ochtend daar naar toe. Wat kunnen we vertellen over San Jose. Eigenlijk niets. Er valt niets over te vertellen, want er is niet zoveel te zien. Er is geen mooi historisch centrum, geen interessante gebouwen, alleen maar goedkope winkels. Het is wel enorm druk, met mensen en met verkeer. We hebben het warm. Van 5 graden in Nederland naar ca 26 graden in combinatie met slaaptekort, vreet nog energie. Ondanks dat alles, genieten we natuurlijk wel weer: we vinden het altijd heerlijk om samen weer iets nieuws te ontdekken op de wereld. Ergens te zijn waar we nog niet eerder zijn geweest. Wat wel opvalt: enorm veel politie op straat. CR heeft geen leger, maar kennelijk wel een grote politiemacht (werkgelegenheid?). Wat ook opvalt: de mensen zijn erg vriendelijk. We besluiten een wandeling te maken uit de reisgids, in de hoop iets interessants tegen te komen. Dat valt tegen. Echt niets bijzonders. Het enige dat wel leuk is, is dat de route ons o.a. leidt naar Hotel Don Carlos. Een woning van een voormalig president van CR in de 2de helft 19de eeuw. Veel oude details en nu is het in handen van een kunstenaar. Je kunt er overnachten, dineren en lunchen. Dat laatste hebben wij natuurlijk gedaan. Om een uur of 1700 hadden wij het wel gezien in San Jose downtown en zijn naar ons hotel gegaan. Onze voeten lijken wel modderpoten. Zelfs mijn bh aan de binnenkant was zwart. Hoe bedoel je : smog en luchtvervuiling. Na een opfrisbeurt zijn we gaan eten bij Rodizio. Leuke intieme restaurantjes zijn we in het centrum niet tegen gekomen. wel alle grote ketens: KFC, Burger King, Mac donalds, Subway etcetc. Bij Rodizio staat de TV aan (overal trouwens in wat we tot nu toe zijn tegengekomen). Er wordt gevoetbald: CR tegen Mexico. De voetbalwedstrijd wordt op nog geen 300 meter van ons hotel gespeeld, maar we hebben er helemaal niets van gemerkt overdag. Geen hooligans, en alle fonteinen nog heel. Om 2100 zijn we uitgeteld en liggen op 1 oor. De volgende dag heeft Jan al beschreven.

26 februari:

Met de auto naar de Carribische kust. Wat een mooi land is CR!! En vandaag zien we dan nog maar een klein stukje. Puerto Viego de Talamanca is een klein dorpje. De bevolking daar is meer carribisch, reggae-style. Heel relaxed. Er komen veel backpackers op af, maar eigenlijk een beetje van alles wat. Wel een bepaald type reizigers. Niet de resort-types zeg maar. En heel veel surfers. Want de golven zijn hier geweldig. De jungle loopt hier door tot OP het strand. In Azie hebben we regenwoud gezien, maar dit doet daar echt niet voor onder!In tegendeel zelfs!

27 februari:

Vadaag gaan we naar het rescue Center een paar kilometer verderop richting Manzanillo. Hier worden allerlei dieren uit de jungle opgevangen: apen, slangen, luiaaards, uilen, miereneters, pelikanen, kaaimannen, toekans etcetc. Leuk en interessant. Na zo'n anderhalf uur staan we weer buiten en besluiten naar het strand te gaan. Welke? er zijn er velen. en niet zoals in spanje, met strandbedjes en hippe tentjes. Gewoon echt strand. Je legt je handdoek neer en je chillt. Kijkt naar de zee of leest een boek, of valt in slaap. Heerlijk! Lunchen doen we bij het reggae style tentje langs de weg. We worden geholpen door een leuk meisje, maar volgens ons is ze zo stoned als een garnaal. We moeten er erg om lachen. Het eten is heerlijk. Na nog een paar uurtjes chillen rijden we terug naar Puerto Viego en nemen een lekkere cuba libre bij onze kamer. Savonds wat eten. Maar eerst even geld pinnen. Nou..dat lukte niet. We hebben 3 bankpassen en geen van deze 3 doet het bij de Banco Costa Rica. Uiteindelijk pinnen we met onze Credit Card. Jammer ,want dat is duur. We gaan eten bij een world fusion zaakje. Ziet er erg leuk uit en met vriendelijk personeel. Het eten is heerlijk..totdat: een grote lange haar in mijn eten!! Gadsiedarrie..dat is toch altijd zo naar als dat gebeurt! De eigenaresse is een soort van in shock. Ze biedt zolang we daar zijn, voortdurend haar excuses aan. We hoeven mijn maaltijd dan ook niet te betalen. Jammer was het wel, want het was echt heerlijk. Totdat je die haar tegenkomt...dan ineens is het niet meer zo lekker! We liggen al weer vroeg op bed. Nog steeds last van ons jetlag.

28 februari:

De regen klettert op ons dak. Dat belooft niet veel goeds. we gaan maar een ritje maken. Zitten we in iedergeval droog en we zien tenminste nog wat. We rijden naar de Panamese gens. Langs eindeloze bananenplantages, rijden we. Best indrukwekkend. Een heel railsysteem waarmee bananenplukkers zich door de plantage verplaatsen. We komen aan bij Sixaola. De grensplaats. We stappen uit en stoppen alles goed weg. We voelen ons bekeken. Het voelt er erg unheimisch. De grens zelf is een brug. Je gaat lopend grens over van Panama naar CR en vice versa. Omdat we ons niet prettig voelen, maak we een fotootje en gaan weer terug naar de auto. We nemen niet eens de moeite om ergens een bakkie te doen. Totaal niet Jan-en-Esher-like!! Op de terugweg langs Bri Bri. Daar moet een mooie waterval zijn, die we echter niet kunnen vinden. Er staat in CR weinig aangegeven, langs de kant van de weg. Dus de kans dat je iets mist of niet kunt vinden is daardoor groot. Toch is het een leuk ritje. Over onverharde wegen en door stromende beekjes. Rond een uur of twee komen we weer terug in Puerto Viejo. De zon komt weer door. Het is te laat om nog een tour te boeken. We willen hier namelijk zoveel. De kayak tour, het Parc nacional de Cahuita, chocolatetour. Er is te veel te doen om op te noemen. Maar dieren spotten kan alleen als het doog is. Bij regen verschuilen ze zich. En geef ze eens ongelijk. Een regendag is dus een ik-zie-ook-geen-dieren-dag. De jongen in het hotel (een spanjaard die zijn baan heeft opgezegd in spanje om zijn leven hier om te gooien..) zegt ook, dat je in dit gedeelte van CR niets kan plannen, omdat het weer zo onvoorspelbaar is. Go with the flow.

1 maart:

Het regent dat het giet!! niet normaal! We besluiten om 2 dagen extra te blijven in Puerto Viejo. Dat kan, omdat we het plan Nicaraqua al hebben laten varen. Er is in CR zoveel te zien en te doen. En we zouden relatief erg veel tijd kwijt zijn met reizen, omdat dat hier gewoon erg langzaam gaat. Bovendien voorzien wij een hoop gedoe met onze huurauto bij de grens. Die mag nl niet mee NI in. Dus moeten we ingewikkeld gaan doen met een 2de huurauto in NI. We laten het maar gewoon gaan! Dit brengt echter wel veel meer vrijheid in CR met zich mee. Dus we kunnen gewoon lekker bijboeken. Ons hotelletje zit helaas volgeboekt dus we moeten wat anders opzoeken. Tijd genoeg voor, want ik denk niet dat het stopt met regenen vandaag. Wat beteft het roken: niet moeilijk hier, want je mag nergens roken. ook niet buiten op de terasssen. Ik betrapte me er zojuist op dat ik geirriteerd naar een deense dame keek, die met een e-sigaret zat. Het moet dus niet gekker worden!

Het is een lang verhaal geworden. We begrijpen dat je misschien de aandacht verliest. Maar dit reisblog is tevens ons eigen dagboek. Vandaar dat het soms een beetje lang verhaal wordt.

Tot de volgende keer!

Esther en Jan ;