Van Sarapiqui naar La Fortuna en verder

Zondag  8 maart,We lopen inmiddels een paar dagen achter met een reisverhaal. Hoog tijd dus voor wat nieuws. Onze volgende stop wordt La Fortuna, bekend van de vulkaan Arenal. We checken dus uit bij Heliconia Island. In het resort verblijven ook twee Belgische madammekes (Carolien en Liesbeth uit Antwerpen) die ook naar La Fortuna willen. Beide dames reizen met rugzakken via openbaar vervoer door Costa Rica. Ons aanbod om mee te rijden naar La Fortuna wordt gretig en met veel bedankjes aangenomen. De rit naar La Fortuna is verder weinig spannend. We doen onderweg (uiteraard) een bakkie bij een Soda. Het weer is en blijft wisselvallig: bewolkt en met regelmaat een flinke plensbui. Het heet tenslotte niet voor niets regenwoud. We komen aan in La Fortuna en zetten de beide dames af bij het backpackers hostel (die allebei helemaal blij zijn). We rijden door naar ons hotelverblijf (Selvita Lodge) aan de voet van de vulkaan. We hadden een kamer geboekt met uitzicht op de vulkaan maar kijken tegen de jungle aan. We krijgen uiteindelijk een kamer met uitzicht op de vulkaan....die echter permanent in de wolken verborgen blijft..... en tijdens ons verblijf in La Fortuna verandert dat ook niet. Na het inchecken doen we een rondje dorp. Heel veel Amerikaanse toeristen dus ook veel snelle voederplaatsen. We boeken een zgn. canopy tour bij een activiteiten centrum. Je gaat met een   alpinistentuigje, hangend aan een dubbel staalkabel, van de ene boomtop naar de andere boomtop. Na een instructie over veiligheid gaan we met een 4x4 aangedreven auto naar boven. Tijdens de rit begint het te regenen op een reuze manier !!! We zitten op bankjes in een open cabine en zijn dus in no time helemaal doorweekt. Geeft niet...het is tenslotte maar water. De rit (er zijn er 13) tussen de bomen door is spectaculair. Met een bloedgang door de jungle en uitzicht op de omgeving blijft apart. Bijna op het einde komen we aan bij de Tarzan swing. Ik ga als eerste en ik kan zeggen: een aparte ervaring.... Die avond eten we in een restaurant waar het druk is is (idd, met Amerikanen) en duiken redelijk vroeg het bed in. Voor de volgende dag hadden we een paardrij toer (en bezoek aan de La Fortuna watervale geboekt die om 10.30 zou beginnen. We kunnen de toer kosteloos afzeggen in geval van geen zin of regen. De volgende ochtend om 09.00...jawel...een fikse regenbui. Ik rij langs om de toer af te zeggen. We lezen en lummelen wat en zien dat om 10.30 het eigenlijk grotendeels droog is...... Niets zo veranderlijk als het weer en intussen zijn we er wel aan gewend. De eigenaar van de Lodge biedt ons een prive jungle toer aan over zijn landje van 2 ha. Later die dag boeken we een nieuwe paardrij toer om 13.30 die wel doorgaat. De paardjes (de mijne is grijs en heet Palomina, Esther heeft een bruine die Bougi heet) hebben allebei een soort van automatische piloot. Het onverharde pad gaat behoorlijk steil naar boven en de paardjes moet toch behoorlijk aan de bak. Boven aangekomen volgt deel 2: de afdaling naar de waterval Rio Celeste. Na een afdaling van een half uur komen we aan bij de waterval waar het nog druk is ook. Kennelijk zijn er meer paden richting de waterval. l. Esther waadt door het snel stromende riviertje om de waterval van dichtbij te fotograferen.. Na een uurtje gaan we terug naar de paardjes. De tocht naar beneden was inspannend, die naar boven is dat ook. De rit terug naar de stallen gaat duidelijk sneller, de paardjes hebben er duidelijk meer zin in. Die avond eten we bij een Peruaanse restaurant. Terug op de kamer plannen we de volgende etappe. De volgende dat nemen we afscheid van het echtpaar (Ireni en Adriano) wat Selvita Lodge runt: schatten van mensen die een leuk familie bedrijfje runnen tussen de grotere (en onpersoonlijkere) hotelaccomodaties.Onze volgende bestemming wordt El Coco aan de Stille Oceaan kust. De tocht gaat langs het grote Arenal meer. Het waait behoorlijk en op het meer wordt gewindsurft. We stoppen voor koffie bij een Germaanse bakker die, op de reclameborden, ook Sauerkraut & Bratwurst en zelfs Hefenweizen (Wieckse Witte in het Nederlands) op het menu heeft staan. In deze tent ontbreekt zelfs de Duitse herder niet. Ik zie verse Apfelstruder en bestel voor Esther een Zimtschnecke (kaneelrol). Beide gaan er goed in met een goede bakkie koffie. Voor onderweg neem ik nog Rittersport mee: chocola gevuld met marsepein en chocola. We vervolgen de rit en merken: hoe meer we richting de kust rijden hoe zonniger en warmer het weer. En dat is wel fijn na meerdere dagen van regen en bewolking. Na de binnelandse wegen belanden we uiteindelijk op de PanAmerican Highway (die loopt van Canada naar het uiterste puntje van Zuid Amerika). Ook hier een verkeersdrukte van belang maar de weg is modern en we kunnen goed door rijden. Onderweg doen we nog even Liberia aan maar dat valt (helaas zoals veel "steden" in Costa Rica) een beetje tegen. Snel door richting eindbestemming voor die dag waar we een half uur later aankomen. Een ding valt als eerste op: het is goed warm !. We hebben een kamer geboekt in een hotel wat redelijk hoog ligt en dus met een mooi uitzicht over de Bahia Coco biedt. Na het bijkomen van de rit, eten we wat op het strand en krijgen op een naastgelegen strand nog net de laatste momenten van de Pacific zonsondergang mee. Mooi. Pura Vida zoals zie hier zeggen in CR.Tot het volgende reisverslag.